Stwórz sobie muzyczny instrument, czyli o cyfrowych DJ-ach

Do czego można użyć bananów? A kawałka styropianu w kształcie gitary? To oczywiste – można z nich stworzyć instrumenty muzyczne! Kiedy myślę o programie #SuperKoderzy Fundacji Orange i jego dwóch edycjach, w których brałam udział z moimi uczniami, nie przestaję się uśmiechać. Po udziale w I edycji programu, w ścieżce Majsterkowicze 2.0, nic już nie było takie samo, jak przedtem. Tę zmianę umocniła II edycja programu, w której realizowaliśmy ścieżkę Cyfrowi DJ-je.

Młodzi SuperKoderzy

Grupę #SuperKoderów w naszej szkole tworzą uczniowie z różnych klas. Gdy zaczynali swoją przygodę z programem, uczęszczali do klas czwartych, obecnie uczęszczają do klas szóstych. Gdyby nie ten projekt, nie mieliby okazji do wspólnej między klasowej nauki i zabawy.

Moi uczniowie nabyli wiele praktycznych umiejętności. Już wiedzą, że aby dokręcić śrubkę, trzeba trzymać podkładkę. Radzą sobie też z krokodylami! Chodzi oczywiście o zaciski na przewody, czyli tzw. krokodylki, bo to za ich pomocą ożywały styropianowe instrumenty podłączone do Makey Makey.

Potrafią wnikliwie czytać instrukcję, gdy chcą osiągnąć brzmienie całej gamy, a nauczyciel w mojej osobie niekoniecznie podaje gotowe rozwiązanie, tylko mówi: „Szukajcie, czytajcie, po coś producent dał instrukcję”. Własne instrumenty: gitara, skrzypce, pianino, wiolonczela stworzyły całkiem ładnie brzmiącą mini orkiestrę.

Dzieciaki programują w Scratchu. Poznają nowe aplikacje, programy, użyteczne strony, których nie poznałyby, gdyby nie byli #SuperKoderami. ChromoLab dało nam wiele radości. Audiosauna była trudna, ale wspólnymi siłami udało się na jednym komputerze odtworzyć melodię „Panie Janie”.

Jednak nie są to najważniejsze umiejętności nabyte przez moi uczniów. Równie ważne jak nauka programowania i nowe umiejętności techniczne są ich kompetencje społeczne. Nie boją się zadawać pytań, eksperymentują w myśl zasady: „lepiej próbować i żałować, niż żałować, że nie spróbowaliśmy”. Pracując, uważnie obserwują, co robią inni członkowie grupy, czy nie trzeba komuś pomóc, ewentualnie „dręczą” nauczyciela pytaniami, co dalej. Potrafią swoją wiedzą i nowymi umiejętnościami dzielić się z innymi, tj. z młodszymi kolegami dzięki wizytom w sąsiednim przedszkolu, czy dorosłymi nauczycielami i dyrektorami ze szkół w województwie opolskim podczas konferencji „Programowanie – moda czy cywilizacyjna konieczność”. Obecnie mamy rok, w którym nie bierzemy udziału w programie, jednak nie ma tygodnia, w którym nie wybrzmiewa pytanie: „Czy wystartujemy w kolejnej edycji?”.

Rodzice

Są bardzo zadowoleni z tego, że ich dzieci poznają nowe technologie, programują. Zawsze mogę liczyć na ich pomoc, odbierają dzieci z zajęć, które niejednokrotnie kończą się w godzinach, kiedy autobus szkolny już nie kursuje. Dowożą na spotkania, które odbywają się poza szkołą. Często słyszałam od nich bardzo motywujące słowa podziękowania za czas poświęcony ich dzieciom i przekazaną wiedzę. To oni wspólnie z dzieciakami wycinali w domach styropianowe instrumenty, niektórzy dokupili większy kawałek tego materiału, gdy ten otrzymany w szkole okazał się za mały – bo dziecko miało pragnienie posiadania „prawie” pełnowymiarowej wiolonczeli. Udało się ją wykonać!

Ja, Nauczyciel

Przez dwa lata udziału w #SuperKoderach nabyłam umiejętności, które wydawało się, że są poza moim zasięgiem. Wszystkie bluetoothy opanowane, wiem, jakie kable kupić. Taśma izolacyjna, taśma przewodząca prąd – żaden problem, wiem, gdzie je znaleźć w hipermarkecie budowlanym. Bawię się tak samo dobrze jak moi uczniowie, gdy skaczę po kartonie, a moje nogi tworzą muzykę na pianinie. Dzięki Makey Makey rozgrywam z nimi wyścigi i co mnie bardzo cieszy – nie zawsze jestem ostatnia. Nasze relacje bardzo się zmieniły. Wspólna praca koncepcyjna pozwoliła mi poznać ich w innych sytuacjach niż szkoła, tablica. Ponadto okazało się, że jak się chce, to i w małym autku cała tona styropianu się zmieści (choć jego okruchy trzeba sprzątać jeszcze długo po zakończeniu projektu…).

Muzyka gra, a dzięki Makey-Makey nauczyliśmy się ją tworzyć „niemal” ze wszystkiego!

Autorka
Joanna Świercz, nauczycielka matematyki w Szkole Podstawowej nr 31 w Opolu