Majsterkowanie JEST też dla dziewczyn!

Programowanie, okulary VR, modelowanie 3D, robotyka – to jest to co kocham i wykorzystuję w swojej pracy. W ten sposób staram się motywować uczennice i uczniów do rozwijania pasji, kreatywności, do dążenia do celu. Większość z nich jest zafascynowana nową technologią i swobodnie porusza się po cyfrowym świecie. Oczywiście, zdarzają się jednostki, które mają pewne obawy. Zwyczajnie boją się, że sobie nie poradzą, coś zepsują. Na szczęście tak bywa tylko na początku…

Majsterkowanie i roboty

Każdego roku prowadzę w szkole koła zainteresowań w ramach projektu #SuperKoderzy. Jedną z aktywności jest wspólne składanie robotów. W zasobach naszej szkoły mamy Skriboty, mBoty, Lofi oraz roboty, które nie wymagają złożenia, można od razu przejść do ich programowania tj. Dashe, Photony, Edisona czy też Ozoboty. We wrześniu prezentuję uczennicom i uczniom, w jakich zajęciach mogą wziąć udział. Nie jestem zdziwiona, kiedy w pierwszej kolejności zgłaszają się sami chłopcy. Nie trzeba jednak długo czekać, aby na zajęciach pojawiły się także dziewczyny. Ci, którzy przychodzą na pierwsze kółko, przekazują pozostałym dzieciom, jak wyglądają nasze spotkania i nagle chętnych są dziesiątki. 

mBoty, czyli niebieski robot kontra dziewczyny

Mitem jest, że dziewczyny nie lubią majsterkowania i gorzej sobie z nim radzą. Według mnie są w tym fantastyczne – bardzo dobrze odczytują instrukcje, nie mają problemów ze składaniem robotów, a dodatkowo chętnie dzielą się swoją wiedzą. 

Kiedy po raz pierwszy pokazałam moim uczennicom mBoty, były zdziwione, że to ONE mają złożyć te małe niebieskie stwory. Nie musiałam długo ich namawiać. Wzięły śrubokręty w ręce i, korzystając z instrukcji, złożyły całego robota. W tym samym czasie roboty składali również chłopcy, a tempo oraz dokładność wykonywanej pracy zupełnie się między tymi grupami nie różniły. Dziewczyny były zaangażowane i osiągnęły cel, który przyjęły na początku. W efekcie mogły zaprogramować swojego robota. Ich radość na końcu to było coś niesamowitego. W ten sposób, tydzień po tygodniu, poznając coraz lepiej te technologiczne zabawki, moje uczennice rozwijały swoje umiejętności majsterkowania. 

Lofi, czyli mały drewniany robot w rękach nastolatek

Lofi, to roboty, które wykorzystujemy w naszej szkole już około trzech lat, odkąd zakupiliśmy je w ramach programu #SuperKoderzy. Nie ukrywam, że mnie samą troszkę niepokoiło, czy moja grupa sobie z nimi poradzi. Dlaczego? Patrząc na liczbę części, myślałam, że złożenie jednego robota zajmie nam wieczność. Myliłam się! Pamiętam, jak uczennice klasy VII, rozmawiając cały czas ze mną na różne tematy, łączyły kolejne drewniane elementy, wymachując śrubokrętami. Na instrukcję spojrzały może trzy, cztery razy. Było to dla nich naturalne, proste, przyjemne. Poradziły sobie z zadaniem doskonale. Ba, okazało się, że złożyły robota najszybciej w grupie, zrobiły to poprawnie i… ostatecznie pomagały pozostałym zespołom. 

Motywujmy dziewczyny!

Motywujmy uczennice do odkrywania pasji w zakresie robotyki i innych nowych technologii. Pozwólmy im na kreatywność, dajmy szansę na rozwój, ale motywujmy również do samorozwoju. Jeśli już na etapie szkoły podstawowej pokażemy dziewczynom, że są ważne,  mają różne talenty i umiejętności, to więcej młodych kobiet będzie miało szansę wybrać się studia związane  z robotyką czy programowaniem. 

Wierzę w zdolności moich uczennic – tych, z którymi obecnie działam na kółku, ale też tych, które kształcą się w już na kolejnym etapie edukacji. Wiem, że jeszcze nie raz pozytywnie mnie zaskoczą….Z pozdrowieniami do wszystkich dziewczyn, które uczęszczały lub uczęszczają do mnie na kółko #SuperKoderskie. Trzymam za Was kciuki!

Autorka: Monika Gnutek, nauczycielka i liderka programu #SuperKoderzy w Szkole Podstawowej w Janikowie